Od setek lat związek owadów z roślinami jest oczywistą, oczywistością. Wiele gatunków roślin jest wręcz uzależnionych od obecności owadów, w szczególności błonko skrzydłowych.

Fenomen zapylania roślin przez owady od zawsze był dla mnie niesamowicie niezwykłym, w jakimś sensie nawet osobistym i tajemniczym, przeżyciem. Z niesamowitą pieczołowitością odtwarzam chwilę, jak leżąc na łące u wujostwa przyglądałem się jak na zmianę, pszczołą, trzmiele i motyle oblatywały kwiatki. Wykonywały z jednej strony strasznie nudne, pracochłonne dla człowieka zadanie. Inne ale równie ciekawe moje doświadczenia były odwiedziny w sadach na wiosnę, kiedy to drzewa szumem pszczół wydawały niesamowity dźwięk. Po latach przechodząc się koło mojego domu spostrzegłem, że dzika czereśnia choć kwitnie jest „martwa”, błoga cisza stałą się chwilą zadumy, gdzie się podziały pszczoły?

Zapylacze, pszczoły zapewniają życie kolejnym pokoleniom roślin, naszej ludzkości. I tak, ta dzika czereśnia stałą się dla mnie działaniem do założenia własnej pasieki. I chodź w mojej krwi płynie, tak mi rodzina donosi, krew pszczelarza nawet po dziadku, to jednak stłumione przepaścią czasową, karierą wyjazdami. Choć to tu, to tam spotykałem się z pszczelarzami, miłośnikami miodu, koneserami dobrego pyłku i w ogóle produktów pszczelich, owocem prac drobnych, pracowitych owadów. 

My jako ludzie jesteśmy częścią tego systemu, czy się nam to podoba, czy nie. Musimy się z tym pogodzić ale i zadbać, żeby nie zniszczyć tego, co nam zostało przekazane. Tak, oto z miłości do owadów powstała pasieka, na nowych terenach, w nowych czasach z nowymi technikami ale i chorobami, których nie borykali się moi przodkowie.