Pszczoły zbieraczki przenoszą pyłek do ula w koszyczkach (zagłębienie goleni tylnych nóg) formując go w tzw. odnóże, czyli grudki zwilżone odrobiną miodu lub nektaru. Barwa odnóży bywa różna, zależnie od gatunku rośliny.
Mniej słodka od miodu, od dawien dawna wykorzystywana była w fitoterapii i… kosmetyce. Zawiera mnóstwo cennych związków bioaktywnych (witamin i minerałów) i dlatego dla pszczół jest niezastąpionym pokarmem białkowo-witaminowym o dużej koncentracji minerałów i składników bakteriostatycznych. Pierzga, obok pyłku pszczelego, jest jednym z najbardziej cennych pszczelich produktów. Jednak w porównaniu do pyłki, w pierzdze znaleźć można znacznie większą ilość peptydów oraz wolnych aminokwasów, stąd białko pierzgi jest bardziej aktywne biologicznie i łatwiej przyswajalne.
Działa wzmacniająco w okresie rekonwalescencji (np. po przebytych operacjach czy w stanach pozawałowych), w okresach obniżonej odporności, czy też w stanach chronicznego zmęczenia. Świetnie uzupełnia niedobory witamin i składników mineralnych. Można ją stosować zapobiegawczo i leczniczo w anemii, stanach depresyjnych, stanach przemęczenia psychicznego oraz intelektualnego. Korzystnie i regulująco wpływa na funkcjonowanie układu trawiennego w chorobie wrzodowej, przy obstrukcjach i biegunkach. Działa ochronnie i odtruwająco w chorobach wątroby.
Wydobywanie czystej pierzgi z komórek plastra jest zajęciem bardzo czasochłonnym, a ponadto wymaga dużej cierpliwości. Posługiwanie się różnego rodzaju „sztancami” czy innymi, dotychczas do tego celu stosowanymi, urządzeniami nieco ułatwia pracę, ale niewiele ją przyspiesza.
źródło: M. Wojtacki: Produkty pszczele i przetwory miodowe, Warszawa 1982
