W Polsce istnieje kilka ras pszczół. Pszczoła miodna czyli pszczoła miodna właściwa Apis mellifera to gatunek owada błonkoskrzydłego z rodziny pszczołowatych. Dzieli się on na gatunki, w obrębie których można wyróżnić co najmniej 25 podgatunków i ras geograficznych. W naszym kraju najpopularniejsze są rasy środkowoeuropejska, kaukaska oraz kraińska.
Pszczoła środkowoeuropejska, rasy północnej, jest stosunkowo duża, barwę oskórka ma raczej ciemnawą (lekko brązową), języczek krótki. Rozwija się do średniej siły i raczej powoli. Można uznać ją za nierojną, wyłączając tylko typ wrzosówki. Zimy surowe znosi dobrze.
Zalety:
- wytrzymałość na mroźne i długie zimy,
- odporność na grzybicę czerwiu i nosemozę w przypadku dorosłych osobników,
- średnia skłonność do rojenia.
Wady:
- późny wiosenny rozwój, przez co pszczoły nie wykorzystują wczesnowiosennych pożytków,
- średnia wydajność miodowa,
- agresywność robotnic, które utrudniają miodobranie czy regularne przeglądy – konieczne będzie założenie kombinezonu,
- niezbyt dobrze bronią się przed rabunkami,
- niechętnie szukają nowych pożytków,
- wrażliwość na choroby czerwia i warrozę.
Pszczoła kaukaska charakteryzuje się szarą barwą, niewielkimi rozmiarami ciała, ale najdłuższym ze wszystkich ras języczkiem. Jej indeks kubitalny jest również duży. Gromadzi sporo miodu, bardziej jasnego niż inne rasy, a sklepionego na mokro. Rozwija się powoli i na wczesne pożytki nie jest nigdy w dostatecznej sile. Ze wszystkich ras jest najłagodniejsza. Nadaje się do krzyżowania międzyrasowego.
Zalety:
- duża aktywność letnia,
- wytrwałość w poszukiwaniu pożytków,
- niska skłonność do rojenia,
- łatwa w czasie przeglądów,
- nastrój rojowy nie wpływa negatywnie na aktywność rodziny,
- łagodność, dobre trzymanie się plastrów,
- świetne chronienie gniazda,
- aktywne poszukiwanie nowych pożytków i brak przywiązywania się do jednego gatunku roślin.
Wady:
- utrudnienie przeglądów ze względu na kitowanie gniazd przez robotnice,
- słabo znosi polskie zimy,
- tworzy niezbyt silne rodziny,
- gdy zabraknie pożytku, matki przerywają czerwienie,
- wrażliwość na nosemozę,
- skłonność do rabunków.
Pszczoła kraińska jest mniejsza od północnej, ale języczek ma sporo dłuższy. Barwa oskórka jest bardziej szara, siwa. Indeks kubitalny jest stosunkowo niski. Wiosną rozwija się raptownie, dochodzi do dużej siły, ale jest przy tym rojna. Nadzwyczaj łagodna, trzyma się dobrze plastra.
Kilka linii hodowanych w Polsce:
- Podgórska,
- Beskidka,
- Dobra,
- Kujawska,
- Kortówka,
- Alpejka.
Kilka linii hodowanych w Polsce:
- Podgórska,
- Beskidka,
- Dobra,
- Kujawska,
- Kortówka,
- Alpejka.
Pszczoła leśna jest mała, z bardzo ciemnym oskórkiem i języczkiem raczej długim. Indeks kubitalny większy niż u krainki. Rozwija się powoli, ostrożnie i raczej późno. Zimuje łatwo i jest niezmiernie złośliwa. Pszczoła włoska ma barwę oskórka żółtą, odwłok długi, języczek również długi. Rozwija się miarowo i dochodzi do dużej siły. Gromadzi sporo miodu, ale jest podejrzenie, że znaczna jego część pochodzi z rabunku. Łagodna.
źródło tekstu:
http://kazimierzaw.pszczelarze.pl/poradnik/CHARAKTERYSTYKA_RASY.pdf
